Ponadto wskazaniem do wycięcia migdałków podniebiennych mogą być kamienie migdałkowe oraz chrapanie i bezdechy obturacyjne w czasie snu. Wycięcie migdałków podniebiennych nie wiąże się z istotnym upośledzeniem wydolności układu odpornościowego organizmu, ponieważ stanowią one bardzo małą część całego układu. Jestem dzieckiem lat 80-tych, więc usunęłam migdałki zanim pamiętam i nigdy nie miałam przyjemności z kamienia migdałkowego. Jednak mam troje dzieci i wszystkie mają migdałki, a biorąc pod uwagę, że kamienie migdałkowe są niezwykle powszechne, mam wrażenie, że w pewnym momencie będę miał do czynienia z tymi paskudnymi frajerami. Zawieramy produkty, które uważamy za przydatne naszym czytelnikom. Jeśli kupujesz za pośrednictwem linków na tej stronie, możemy zarobić niewielką prowizję. Oto nasz proces. Przegląd Migdałki to kawałki tkanki z tyłu po obu stronach jamy ustnej. Zawierają węzły chłonne i pomagają filtrować bakterie i wirusy. Niewielkie złogi wapnia, zwane kamieniami migdałkowymi Witamy serdecznie, rzeczywiście, kamienie migdałkowe mogą powodować nieświeży oddech i powodować dyskomfort w gardle.Jeśli mimo regularnego czyszczenia jamy ustnej i wizyt u dentysty problem się utrzymuje, warto skonsultować się z laryngologiem, czyli specjalistą zajmującym się chorobami nosa, gardła i uszu. Kamienie migdałkowe - przyczyny, objawy i leczenie. Kamienie migdałkowe to niewielkie grudki, które tw. Nieprzyjemny zapach z ust (halitoza) - przyczyny, objawy, diagnostyka, leczenie. Jak dbać o higienę jamy ustnej? Nieprzyjemny zapach z ust, czyli halitoza, to dość. Zapach z ust może zdradzać, na jakie choroby cierpisz Jednak posiadam do dziś mniejsze bądź większe problemy z jelitami. Leczyłam się w kierunku SIBO. Podejrzewam również nietolerancję laktozy u siebie. Rozważam wykonanie zabiegu całkowitego usunięcia migdałków (choć się go bardzo boję-skutków również), by pozbyć się problemu, aczkolwiek czy to konieczne i pomocne w tym . Czy kiedykolwiek słyszałeś/aś o kamieniach migdałkowych? Tworzą się w migdałach podniebiennych na tylniej ścianie się między innymi z martwych komórek, śluzu, resztek pokarmów, drobnoustrojów, które zbierają się w czopy retencyjne w zachyłkach migdałków. Przyczyną pierwotną może być zapalenie migdałków. Wtórną, nadmierna aktywność gruczołów wydzielniczych połączona z działaniem bakterii mogą tworzyć kilka mniejszych grudek lub dochodzić do rozmiarów nawet kilku centymetrów. Te mniejsze nie wymagaja leczenia, duże natomiast trzeba usunąć chirurgicznie, ponieważ mogą wywoływać stany zwartą konsystencję, ale są miękie i można je migdałkowe – Leczenie Niestety kamienie migdałkowe nawet po usunięciu zaczynają gromadzić się ponownie. Płukanie szałwią, środkami bakteriobójczymi z użyciem irygatora opóźnia rozwój, ale nie zapobiegnie mu całkowicie. Na dłużej pomaga laseroterapia – usuwa się brzegi uchyłków, w których tworzą się kamienie. Całkowicie skuteczne jest jedynie usunięcie Migdałkowe – Objawy1. Halitoza, czyli nieprzyjemny zapach z ust Powodem cuchnącego oddechu jest zawartość metanotiolu, siarkowodoru i Ból gardła, problemy z przełykaniemKamienie wywołują ból Uczucie ciała obcego Wraz ze wzrostem kamieni, odczucie ciała obcego w gardle może Ból uszu Jeżeli kamień migdałkowy jest umiejscowiony w pobliżu nerwu usznego może dawać wrażenie bólu Widoczne naloty Większe kamienie można zobaczyć gołym okiem. Wyglądają jak małe grudki czy kamyki. Kamienie migdałkowe to niewielkie grudki, które tworzą się w kryptach migdałków podniebiennych. Powstają wskutek osadzania się resztek jedzenia, komórek złuszczonego nabłonka czy wydzieliny spływającej z zatok. Ich obecność wiąże się z wieloma nieprzyjemnym i objawami, takimi jak nieprzyjemny oddech czy ból gardła. Jak sobie z nimi radzić? Co warto wiedzieć? spis treści 1. Co to są kamienie migdałkowe? 2. Objawy kamieni migdałkowych 3. Przyczyny czopów migdałkowych 4. Leczenie detrytów rozwiń 1. Co to są kamienie migdałkowe? Kamienie migdałkowe, inaczej czopy migdałkowe lub detryt (ang. tonsil stones, tonsilar concretions, tonsilloliths) to niewielkie grudki, które znajdują się w obrębie migdałków. Składają się z komórek złuszczonego nabłonka, martwych białych krwinek, wydzieliny spływającej z zatok, a także nagromadzonych resztek pokarmu oraz kryształów cholestyny i drobnoustrojów. Występują u około 10% populacji, częściej obserwuje się je u dorosłych niż u dzieci. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czym jest ból?" 2. Objawy kamieni migdałkowych Jak wyglądają kamienie migdałkowe? Są kremowe, żółtawe, a nawet lekko zielone. Nie są twarde, choć mają zwartą konsystencję. Łatwo je rozetrzeć. Ważą od 0,56 do 42 gramów. Mogą mieć różną wielkość: od kilku milimetrów do kilku centymetrów. O ile mniejsze detryty nie są niebezpieczne i kłopotliwe (mają elastyczną strukturę, dzięki czemu w początkowych stadiach są niewyczuwalne), o tyle większe mogą wywoływać reakcje zapalne i nieprzyjemne dolegliwości. Objawem powiększenia się kamieni jest obrzęk i ból migdałków, a także wrażenie obecności ciała obcego. Czopy migdałkowe mogą wywoływać również ból gardła, kłopoty z przełykaniem, a i być przyczyną nawracających infekcji. Towarzyszyć im może ból ucha oraz uporczywy kaszel, będący skutkiem odruchu odkasływania kamieni. Z obecnością kamieni migdałkowych wiąże się także nieprzyjemny zapach i brzydki oddech (halitoza). Ma to związek z zawartością metanotiolu i siarkowodoru, lotnych związków siarki będących wynikiem działania bakterii beztlenowych i putrescyny. Kamienie migdałkowe często są mylone z ropnymi objawami anginy, leczenie której wymaga antybiotykoterapii. 3. Przyczyny czopów migdałkowych Specjaliści są zdania, że kamienie migdałkowe tworzą się wskutek: przebytych infekcji wirusowych i bakteryjnych gardła, takich jak nawracające anginy czy zapalenia migdałków, odkładania się resztek pożywienia, gromadzenia się martwych białych krwinek, działania bakterii beztlenowych jamy ustnej, choroby refluksowej żołądka (GERD), nadmiernej aktywności gruczołów wydzielniczych. Jak powstają kamienie migdałkowe? Infekcje sprawiają, że gładka powierzchnia migdałków zmienia się. Na jej powierzchni powstają blizny, które przekształcają się w ujścia krypt migdałkowych. Ich pojawienie się sprawia, że migdałek staje się coraz mniej elastyczny. To prowadzi do zaburzenia mechanizmu samooczyszczania krypt migdałkowych. W efekcie zaczyna w nich zalegać treść pokarmowa. Gromadzące się w masy z czasem ulegają zgęstnieniu. Tworzą się czopy retencyjne, czyli kamienie migdałkowe. 4. Leczenie detrytów Jak pozbyć się kamieni migdałkowych? Gdy detryty są spore, można je usunąć domowymi sposobami: próbować usuwać je za pomocą szpatułki kosmetycznej lub małej łyżeczki. Niektórzy próbują je wyciskać. Niestety nie jest to przyjemne, zwykle pojawia się odruch wymiotny. Ponadto kamienie migdałkowe odbudowują się bardzo szybko, w ciągu nawet kilkunastu dni. Alternatywną metodą jest płukanie jamy ustnej irygatorem. Pomóc może: płyn bakteriobójczy, woda z solą (1/2 łyżeczki na szklankę wody), octem jabłkowym lub winnym (2-3 razy dziennie), napar z szałwii, woda utleniona z propolisem. Skutecznym rozwiązaniem jest laserowe usuwanie kamieni migdałkowych, czyli kryptoliza, polegająca na zamknięciu lub spłyceniu krypt w migdałkach za pomocą lasera czy prądu o zmiennej częstotliwości (kryptoliza laserowa, kryptoliza radiofalowa, kryptoliza kriochirurgiczna). To zapobiega ponownemu osadzaniu się złogów. Radykalnym i ostatecznym rozwiązaniem jest tonsilektomia, czyli zabieg laryngologiczny polegający na usunięciu migdałków podniebiennych. Pojawianiu się kamieni migdałkowych można próbować zapobiegać. Bardzo ważna jest staranna i właściwa higiena jamy ustnej. Kluczowe jest dokładne mycie zębów i języka, nitkowanie zębów oraz płukanie gardła. To zapobiega gromadzeniu się resztek jedzenia i bakterii w kryptach migdałków. Jeżeli za pojawienie się kamieni migdałkowych odpowiada choroba refluksowa, dużą poprawę przynosi zmiana sposobu odżywiania się i leczenie gastroenterologiczne. Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Kamica układu moczowego jest stanem chorobowym, w przebiegu którego w nerce lub drogach moczowych tworzą się złogi z substancji stanowiących prawidłowy lub patologiczny składnik moczu. Kamica u dzieci występuje rzadziej niż u dorosłych, choć z powodu słabiej wyrażonych objawów częstość jej występowania może być niedoszacowana. Kamica moczowa u dzieci jest najczęściej następstwem ogólnoustrojowych zaburzeń regulacji homeostazy, tak więc u każdego dziecka z rozpoznaną kamicą należy przeprowadzić badania biochemiczne w kierunku metabolicznych predyspozycji do tworzenia się złogów w drogach moczowych. Nawracająca kamica lub jej przyczyna mogą prowadzić do niewydolności nerek, dlatego tak ważne jest wnikliwe badanie, szybkie rozpoznanie, próba ustalenia przyczyny oraz leczenie objawowe i przyczynowe. Kamica układu moczowego jest jedną z najstarszych znanych ludzkości chorób. Badania archeologiczne ujawniły obecność złogów w pęcherzach mumii egipskich datowanych na 4800 rok przed Chrystusem [1]. We wczesnym średniowieczu to objawy kliniczne decydowały o rozpoznaniu. Nie dziwi więc, że już wtedy kolki nerkowe towarzyszące kamicy, charakteryzujące się ogromnym bólem, przyciągały uwagę medyków. Pierwsze wzmianki o leczeniu kamicy dotyczyły „wycięcia złogów” u konających z bólu chorych. Przez lata zmieniała się postać kamicy – zmniejszyła się liczba złogów w pęcherzu i wzrosła liczba kamic nerkowych. Wśród sławnych osób dotkniętych kamicą można odnaleźć Michała Anioła, Ignacego z Loyoli, Ludwika XIV czy Napoleona Bonaparte [2].POLECAMY Epidemiologia Kamica moczowa jest szeroko rozpowszechnionym problemem na całym świecie. Częstość jej występowania jest zmienna w zależności od obszaru geograficznego. W Azji odsetek chorych dotkniętych kamicą oszacowano na 1–5%, w Europie 5–9%, w Ameryce Północnej 7–13% populacji. Największą chorobowość obserwuje się w Arabii Saudyjskiej, gdzie dotyczy ona 20% populacji [3, 4]. Chorobowość (ang. prevalence) i zapadalność (ang. incidence) na kamicę moczową wzrasta w całym świecie bez względu na wiek, płeć i rasę. Kluczowymi czynnikami wpływającymi na wzrost zapadalności i chorobowości mogą być zmiany praktyk żywieniowych oraz klimatu [5]. W badaniu niemieckim, porównującym występowanie kamicy moczowej w latach 1979 i 2000 u osób w wieku > 14 lat, liczba nowych chorych wzrosła ze 120 do 720 na 100 tys. mieszkańców, natomiast liczba ogółu chorych wzrosła z 4,0% do 4,7% populacji [6]. W pracach amerykańskich [7, 8] opisano wzrost chorobowości wśród mieszkańców USA z 3,8% (1976–1980) do 8,8% (2007–2010). Występowanie kamicy moczowej u dzieci jest mniej powszechne niż u dorosłych, lecz w ostatnich dekadach, podobnie jak u dorosłych, obserwowano trend wzrostowy [9–11]. Ostatnie badania z 2014 r. z USA podają, że liczba przyjęć do szpitala z powodu kamicy górnych dróg moczowych wyniosła 0,12% wszystkich hospitalizacji w wieku dziecięcym [12]. Czynniki ryzyka wystąpienia kamicy u dzieci Wiek – ryzyko pojawienia się złogów w drogach moczowych rośnie wraz z wiekiem [6, 10, 12–15]. Rasa kaukaska – w wielu badaniach obserwowano częstsze występowanie kamicy u dzieci rasy kaukaskiej niż u dzieci rasy czarnej [4, 11, 12]. Płeć – u dzieci, inaczej niż u dorosłych, nie ma zdecydowanej dominacji płci. W większości badań obserwuje się nieznaczną przewagę chłopców, szczególnie w najmłodszej grupie wiekowej, co może być związane z częstszym występowaniem wrodzonych wad układu moczowego u płci męskiej [11, 14, 16]. Mimo to niektóre badania wskazują na większą częstość kamicy u dziewcząt, z zachowaniem przewagi chłopców w młodszych grupach wiekowych [13, 17]. Pomimo częstszego występowania kamicy u dzieci płci męskiej w populacji amerykańskiej hospitalizacje związane z tym rozpoznaniem częściej dotyczyły płci żeńskiej [12]. Obciążony wywiad rodzinny – szacuje się, że około 30–80% dzieci z kamicą ma dodatni wywiad rodzinny w kierunku kamicy układu moczowego [13, 14, 18, 19]. Zaburzenia układu moczowego – wrodzone wady układu moczowego, zaburzenia czynnościowe pęcherza oraz towarzyszące im zakażenia predysponują do wystąpienia kamicy. Szacuje się, że kamica jest związana z zakażeniami układu moczowego w 20% przypadków. Zaobserwowano, że 70% dzieci, u których współwystępowała kamica i zakażenie układu moczowego, miało poniżej sześciu lat [14]. Nieprawidłowe nawyki żywieniowe – niska podaż płynów, wysokie spożycie białka zwierzęcego i soli oraz niskie spożycie warzyw i owoców jest związane ze zwiększonym wydalaniem wapnia i kwasu moczowego oraz zmniejszonym wydalaniem cytrynianów, a co za tym idzie większym ryzykiem wystąpienia złogów moczanowych lub fosforanowo-wapniowych [20]. U dzieci, inaczej niż u dorosłych, kamica nie łączy się z otyłością. Wykazano, że średnia wartość wskaźnika masy ciała (ang. Body Mass Index; BMI) u dzieci z kamicą jest mniejsza bądź równa pięćdziesiątemu centylowi BMI populacji ogólnej [14, 21]. Przyjmowane leki – niektóre leki i suplementy diety mogą wpływać na wydalanie składników mineralnych, zwiększając ryzyko litogenezy. Wśród nich wymieniane są kortykosteroidy, diuretyki, leki przeciwpadaczkowe, leki urykozuryczne, niektóre witaminy oraz niektóre antybiotyki [18, 22, 23]. Leki zwiększające ryzyko kamicy moczowej przedstawia tabela 1. Zaburzenia metaboliczne – jest to czynnik ryzyka obecny w 75–84% przypadków kamicy u dzieci [18, 22]. Kamica może być związana z hiperkalciurią, hiperurykozurią, hiperoksalurią, cystynurią, hipomagnezurią oraz hipocitraturią. Najczęstszym metabolicznym czynnikiem ryzyka jest hiperkalciuria, która dotyczy 40–69% przypadków, [16, 18, 25] oraz hipocitraturia wykrywana u 37–60% pacjentów z kamicą [18, 26]. Długotrwałe unieruchomienie – unieruchomienie i poruszanie się na wózku inwalidzkim jest często związane z występowaniem kamicy układu moczowego [14, 27]. Wcześniactwo – czynnik ryzyka mobilizacji wapnia z kości i hiperkalciurii. Wykazano, że 10% pacjentów z kamicą urodziło się przedwcześnie (pomiędzy 24. a 36. tygodniem ciąży). U tych chorych kamicę rozpoznawano znacznie wcześniej niż u reszty populacji [14, 15]. Tab. 1. Leki zwiększające ryzyko kamicy [18, 22–24] Grupa leków Lek Mechanizm działania wpływający na zwiększenie ryzyka litogenezy Kortykosteroidy wszystkie kortykosteroidy osteopenia działanie hiperkalciuryczne Leki urykozuryczne probenecid działanie hiperurykozuryczne Diuretyki mannitol działanie hiperurykozuryczne furosemid działanie hipernatriuretyczne i hiperkalciuryczne triamteren krystalizacja leku w moczu z fizjologicznym pH Sartany losartan działanie hiperurykozuryczne NLPZ kwas acetylosalicylowy w wysokich dawkach działanie hiperurykozuryczne Leki przeciwpadaczkowe topiramat działanie hamujące anhydrazę węglanową w kanaliku bliższym – zwiększenie cewkowej reabsorpcji cytrynianów, hipocitraturia zonisamid Inhibitor anhydrazy węglanowej acetazolamid działanie hamujące anhydrazę węglanową w kanaliku bliższym – zwiększenie cewkowej reabsorpcji cytrynianów, hipocitraturia Witaminy C działanie hiperoksaluryczne (witamina C jest metabolizowana do szczawianów), działanie obniżające pH moczu D działanie nasilające hiperkalciurię Antybiotyki amoksycylina krystalizacja leku w moczu o niskim pH ciprofloksacyna krystalizacja leku w moczu o wysokim pH Inhibitor proteazy HIV indynavir krystalizacja leku w moczu z fizjologicznym pH Skład złogów Najczęstszym składnikiem złogów u dzieci, szacowanym na 40–60% przypadków, jest szczawian wapnia, fosforan wapnia występuje w 10–20% przypadków, a złogi mieszane z obu powyższych składników dotyczą około 10–25% przypadków. Złogi struwitowe (magnezowo-amonowo-fosforanowe), związane z infekcją, odnajdywane są u 17–30% dzieci dotkniętych kamicą. Złogi cystynowe opisywane są w 6–10%, a z kwasu moczowego w 2–10% przypadków. Innymi rzadkimi składnikami złogów są np. ksantyna lub dihydroksyadenina [28]. Patofizjologia Ogólne zasady krystalizacji Tworzenie się złogów w moczu jest złożonym procesem zależnym od stężenia znajdujących się w moczu jonów, równowagi promotorów i inhibitorów krystalizacji oraz pH roztworu. Wśród inhibitorów krystalizacji wymienić można cytryniany, jony magnezu i difosforany. Stabilność roztworu jest zapewniona, gdy istnieje równowaga pomiędzy inhibitorami i promotorami krystalizacji, a stężenie nasycenia nie jest przekroczone. Proces krystalizacji zachodzi na drodze nukleacji (tworzenia jądra krystalizacji), wzrostu, agregacji i adhezji kryształów oraz epitaksji [29]. Nukleacja może być homogenna – gdy przekroczone zostanie stężenia nasycenia i dochodzi do tworzenia de novo jąder kryształów – albo heterogenna, gdy nieprzekroczone jest stężenie nasycenia, ale kryształy formują się na istniejącym jądrze krystalizacji, np. na innych kryształach, konglomeracie komórkowym lub bakteriach. W celu określenia ryzyka krystalizacji kolejno szczawianu wapnia i kwasu moczowego w moczu można skorzystać z ryciny 1a i 1b. Należy w tym celu połączyć linią prostą dwie zewnętrzne osie na każdym z wykresów (stężenie szczawianu wapnia w moczu i jego pH na rycinie 1a oraz kwasu moczowego i jego pH na rycinie 1b). Rzędna przecięcia tej prostej ze środkową osią wskaże ryzyko krystalizacji szczawianu wapnia (ryc. 1a) i kwasu moczowego (ryc. 1b). Jeśli wyznaczona linia krzyżuje się na osi rzędnych poniżej wartości 0, to znaczy, że roztwór jest nienasycony i wcześniej występujące w nim kryształy stworzone z danej substancji powinny się rozpuszczać. Jeśli linia krzyżuje się pomiędzy wartościami 0–1, to krystalizacja jest prawdopodobna, ale nie zachodzi spontanicznie, a jeśli powyżej 1, wówczas dochodzi do spontanicznej krystalizacji danej substancji w moczu. Tak więc, w zależności od pH roztworu i stężenia nasycenia, dochodzi do krystalizacji i tworzenia się złogów w moczu. Aby zmniejszyć potencjał krystalizacji, możemy próbować zmieniać pH moczu, zwiększyć ilość rozpuszczalnika (przez zwiększenie podaży płynów) lub zwiększyć stężenie inhibitora litogenezy (np. do roztworu przesyconego, w którym formują się kryształy szczawianu wapnia, dodać cytryniany, które łącząc się z wapniem, zmniejszają jego potencjał krystalizacyjny). Im mniejszy jest początkowy wymiar zarodka kryształu, tym większa jest możliwość jego ponownego rozpuszczenia. Ryc. 1. Ryzyko krystalizacji: a) szczawianu wapnia i b) kwasu moczowego w moczu [30] Patofizjologiczne podstawy hiperkalciurii Hiperkalciuria może przebiegać wtórnie do hiperkalcemii, gdy przekroczona zostanie zdolność wchłaniania zwrotnego wapnia przez cewki nerkowe. Wśród przyczyn hiperkalciurii przebiegającej z normokalcemią wyróżnia się hiperkalciurię sodozależną (nadmiar sodu hamuje reabsorpcję sodu i wapnia w kanaliku bliższym nefronu) oraz hiperkalciurię idiopatyczną. Hiperkalciuria idiopatyczna jest najczęstszym pierwotnym zaburzeniem metabolicznym towarzyszącym kamicy u dzieci i może przybierać trzy postaci, przedstawione na ryc. 2: hiperkalciuria absorpcyjna – zależna od zwiększonej absorpcji jelitowej, hiperkalciuria nerkowa – zależna od zmniejszonej reabsorpcji nerkowej, hiperkalciuria resorpcyjna – zależna od zwiększonej reabsorpcji kostnej wapnia. Hiperkalciuria absorpcyjna występuje najczęściej i może być zależna lub niezależna od aktywnego metabolitu witaminy D3 (1,25(OH)2D3). W tym typie hiperkalciurii pierwotnym problemem jest zwiększone wchłanianie wapnia w jelicie. W następstwie tego procesu może dojść do supresji parathormonu i zwiększonego wydalania wapnia z moczem celem zapewnienia homeostazy organizmu i normokalcemii. Wyróżniamy trzy podtypy hiperkalciurii absorpcyjnej. W typie drugim, w przeciwieństwie do typu pierwszego, kalciuria ulega normalizacji pod wpływem diety z ograniczeniem wapnia [31]. Typ trzeci hiperkalciurii absorpcyjnej jest związany z zaburzeniem reabsorpcji fosforanów w cewce proksymalnej nefronu, co prowadzi do wtórnej hipofosfatemii, zwiększonej syntezy kalcytriolu i nadmiernego wchłaniania wapnia w jelitach [32, 33]. W hiperkalciurii nerkowej pierwotnym mechanizmem jest defekt cewkowej reabsorpcji wapnia. W następstwie zwiększonej kalciurii dochodzi do podwyższenia poziomu PTH oraz kalcitriolu i wyrównawczej mobilizacji wapnia z kości [33, 34]. Postać resorpcyjna wynika z pierwotnej nadczynności przytarczyc i zwiększonej osteolizy [32]. Ryc. 2. Hiperkalciuria: a) absorpcyjna, b) nerkowa, c) resorpcyjna Mechanizm powstawania złogów struwitowych Tworzenie się złogów struwitowych związane jest ze wzrostem pH moczu (> 7,2) w obecności mikroorganizmów produkujących ureazę (np. Proteus vulgaris, mirabilis, Bordatella pertussis) oraz przekroczonym progiem nasycenia jonami magnezowymi, amonowymi i fosforowymi [33]. Objawy Inaczej niż u dorosłych, objawy kamicy u dzieci mogą być bardzo subtelne lub wręcz mylnie wskazujące na inne jednostki chorobowe [35]. Przebieg choroby może być atypowy, a prezentowane objawy zmienne, w zależności od wieku dziecka [17]. U najmłodszych dzieci przebieg może być bezobjawowy (w 13–20% przypadków), a rozpoznanie stwierdzone przypadkowo, podczas obrazowych badań jamy brzusznej wykonywanych z innej przyczyny. Najczęstszym objawem prezentowanym u dzieci jest kolkowy lub niespecyficzny ból brzucha opisywany u 32–79% chorych. Ból w obrębie jamy brzusznej częściej towarzyszy kamicy u nastolatków niż u małych dzieci. Przyczyną może być częstsze występowanie kamicy nerkowej u młodszych dzieci, podczas gdy u starszych złogi zlokalizowane są częściej w moczowodach. Krwiomocz występuje w 27–55% przypadków. Może być on jedynym objawem kamicy lub łączyć się z wyżej opisanym bólem w okolicy jamy brzusznej. Jako samodzielny objaw częściej występuje u młodszych dzieci. Objawy dyzuryczne obserwuje się w około 10% przypadków. Mogą być one związane z zakażeniem układu moczowego, które jest obecne w około 36% przypadków kamicy, lub niezwiązane z zakażeniem układu moczowego, gdy złogi znajdują się w pęcherzu lub cewce moczowej. Zakażenia układu moczowego najczęściej kojarzą się z kamicą u małych dzieci. Wśród innych objawów wymienia się również nudności i wymioty występujące u około 10% dzieci [13, 14, 17, 18, 35–37]. Rozpoznawanie Jak w każdej jednostce chorobowej, w przypadku kamicy bardzo ważne jest badanie podmiotowe i przedmiotowe. Aby zbliżyć się do rozpoznania kamicy układu moczowego, należy dokładnie zebrać wywiad chorobowy pacjenta, wywiad rodzinny oraz ocenić czynniki ryzyka kamicy. W badaniu przedmiotowym należy zwrócić uwagę na dane antropometryczne (zaburzenia wzrastania mogą towarzyszyć niektórym stanom związanym z kamicą, np. kwasicy cewkowej), ciepłotę ciała (wzrost temperatury może towarzyszyć zakażeniom układu moczowego współistniejącym z kamicą), tkliwość jamy brzusznej lub obecność guzów w jamie brzusznej w badaniu palpacyjnym oraz obecność objawu Goldflama. Badania obrazowe Aby potwierdzić rozpoznanie, konieczne jest uwidocznienie kamieni moczowych w badaniach obrazowych – ultrasonograficznym (USG), przeglądowym zdjęciu rentgenowskim (RTG), tomografii komputerowej (CT) bez użycia kontrastu lub rezonansie magnetycznym (MRI) jamy brzusznej. Badaniem pierwszego wyboru u dzieci jest badanie ultrasonograficzne [38–40]. Jest to badanie nieinwazyjne, nieemitujące promieniowania rentgenowskiego, tanie i dostępne w większości ośrodków medycznych. Ze względu na niskie BMI u dzieci, podczas wykonywania USG łatwiej niż u dorosłych uwidocznić można zmiany patologiczne. Ultrasonografia ma swoje ograniczenia, jak na przykład niewystarczające umiejętności radiologa, bardzo małe złogi ( 6. 0,42 > 5. > 0,25 Kwas moczowy > 2. (brak dokładnych danych dla dzieci poniżej 2. 2,6 mg/kg/dobę Kwas moczowy \(\frac{kwas moczowy[mg]}{mc[kg]} [mg/kg/doba]\) > 10. 1,9 mmol/1,73 m2/dobę > 1,6 mmol/1,73 m2/dobę Szczawiany 0,28 Nerkowa > 0,21 > 0,28 Resorpcyjna < 0,21 Bz Tab. 5. Leczenie zaburzeń metabolicznych towarzyszących kamicy u dzieci [33, 47, 50, 55–57] Etiologia Leczenie niefarmakologiczne Leczenie farmakologiczne Hiperkalciuria dieta normowapniowa dieta niskosodowa unikanie nadmiernej podaży białka zwierzęcego normalizacja stężenia witaminy D3 w surowicy, zaprzestanie suplementacji przy podwyższonym stężeniu kalcitriolu w surowicy wzmożona aktywność fizyczna cytrynian potasu 50 mEq/1,73m2/dobę tiazydy 0,2–1 mg/kg/dobę w 2–3 dawkach podzielonych bisfosfoniany Hipocitraturia wzrost spożycia warzyw i owoców, głównie cytrusów (w celu zwiększenia ilości cytrynianów w diecie) unikanie nadmiernej podaży białka alkalizacja moczu cytrynian potasu dwuwęglany Hiperoksaluria dieta ubogoszczawianowa dieta normowapniowa probiotyki unikanie suplementacji witaminy C pirydoksyna cytrynian potasu magnez Złogi purynowe dieta ubogopurynowa allopurinol Hiperurykozuria dieta ubogopurynowa dieta niskosodowa alkalizacja moczu unikanie nadmiernej podaży białka obfita podaż płynów cytrynian potasu allopurinol dwuwęglany Cystynuria dieta niskosodowa obfita podaż płynów tiopronina penicylamina kaptopryl Leczenie chirurgiczne Wśród technik chirurgicznych wymienić możemy litotrypsję falą uderzeniową generowaną pozaustrojowo (ESWL; ang. Extracorporeal Shock Wave Lithotripsy), ureteroskopię, nefrolitotomię przezskórną (PCNL; ang. Percutaneous Nephrolithotomy) oraz otwarte techniki operacyjne. ESWL jest leczeniem preferowanym w populacji pediatrycznej. Jest to technika mało inwazyjna, o dużej skuteczności używana do rozbijania małych złogów (do 2 cm średnicy) znajdujących się w górnych drogach moczowych, z dostępu zewnątrzustrojowego. Zabieg przeprowadzany jest w sedoanalgezji, znieczuleniu ogólnym lub bez konieczności znieczulenia w zależności od wieku dziecka. Skuteczność tego zabiegu szacuje się na 57–92%. Wśród działań niepożądanych wymienia się: bolesność w okolicy miejsca zabiegu, krwiaki skóry i mięśni szkieletowych, krwiaki okołonerkowe, krwiomocz, zakażenia układu moczowego, urosepsa (szczególnie u dzieci z wcześniejszym zakażeniem układu moczowego), przejściowe nieznaczne podwyższenie kreatyniny i fosfokinazy (związane z pojawieniem się krwiaków w mięśniach szkieletowych) [60]. Ze względu na brak danych dotyczących potencjalnego wpływu fali uderzeniowej na jajniki, należy unikać stosowania zabiegów ESWL u dziewcząt ze złogami w moczowodach [61]. Ureteroskopia jest zabiegiem endoskopowym, podczas którego złogi są usuwane za pomocą koszyczka lub rozkruszane za pomocą litotrypsji laserowej lub ultradźwiękowej. Endoskopowe usuwani... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej ...i wiele więcej! Sprawdź NouvelleHeureuse 20 lutego 2015, 12:36 Czy ktoś też boryka się z tym problemem? Ostatnio miałam je jak byłam dzieckiem, teraz pojawiły się znów. Same migdały są "czyste" nic na nich nie widać, a kamienie odrywają się co jakiś czas są zielone, wielkości 2 mm no i wiadomo bardzo nieprzyjemnie pachną. Boję się, że oderwą się kiedyś w niewłaściwym czasie, podczas jakiejś rozmowy i ktoś oprócz mnie będzie w stanie wyczuć ten zapach. Czy jest jakiś sposób na ich pozbycie się bez wycinania migdałków? Musi być skoro mi ustąpiły na dobrych kilka lat. Dodam, ze bardzo dbam o higienę jamy ustnej. Dołączył: 2014-04-16 Miasto: Łódź Liczba postów: 19474 20 lutego 2015, 13:04 Idź do laryngologa , nie zdziwię się jak zaproponuje usunięcie migdałków. Dołączył: 2012-08-20 Miasto: Liczba postów: 6094 20 lutego 2015, 13:23 Też miałam jako dziecko i nie mam już tego problemu w ogóle, nie usuwałam migdałków. Z moich obserwacji miała na to wpływ dieta. Kamienie migdałkowe – przyczyny i leczenie Kamienie migdałkowe to niewielkie grudki gromadzące się w kryptach migdałkowych. Tworzą się w nieregularnej strukturze migdała. Mają postać białych złogów, którym jednocześnie towarzyszy przewlekły nieprzyjemny zapach z jamy ustnej. W jaki sposób można się ich pozbyć? Podpowiadamy. Układ immunologiczny człowieka stanowi solidne oręże do walki z różnorakimi drobnoustrojami. Jedną z jego składowych są migdałki – skupiska tkanki limfatycznej w obrębie gardła, w postaci migdałków podniebiennych czy tzw. „trzeciego migdałka” (gardłowego). Odgrywa on ogromną rolę ochronną (zwłaszcza w dzieciństwie) przed patogenami usiłującymi wniknąć do układu oddechowego bądź pokarmowego. Migdałki podniebienne zlokalizowane są na granicy jamy ustnej i gardła, po obydwu stronach języka. Kształtem i strukturą nieco przypominają różyczki kalafiora. W warunkach prawidłowych pokryte są różową błoną śluzową, a każdy z nich posiada zazwyczaj kilka-kilkanaście małych zagłębień (krypt). Dzięki ich istnieniu powierzchnia migdałka jest o wiele większa, a komórki odpornościowe, zlokalizowane na błonie śluzowej, są w stanie o wiele efektywniej wykrywać i unicestwiać patogeny. Kamienie migdałkowe (tonsil stones) – czym są i jak powstają? Kamień migdałkowy, nazywany również czopem migdałkowym czy detrytem, to zazwyczaj niewielka, kilku-kilkunastomilimetrowa grudka, o białym, żółtawym bądź zielonkawym kolorze. Jej konsystencja może być różna – od zwartej, acz łatwo rozcieralnej w palcach, do miękkiej, kaszowatej, przywodzącej na myśl ziarenka kaszy jaglanej. W wyniku często powtarzających się infekcji w obrębie gardła (np. anginy), przewlekłego zapalenia czy urazu, architektura migdałków ulega zaburzeniu – krypty poszerzają się, mogą tworzyć się w nich uchyłki czy blizny. Zmiany te przyczyniają się do utrudnienia naturalnej migracji śluzu, zmywającego z powierzchni migdałka martwe komórki nabłonka, odpornościowe, resztki pokarmowe, drobnoustroje. Tak powstaje właśnie czop, czyli debris – martwa materia organiczna, uwięziona w zatkanej krypcie oraz liczne bakterie, dla których jest ona doskonałą pożywką. Wśród objawów wskazujących na obecność czopu migdałkowego wymienia się: uczucie narastającej przeszkody, „guli” w gardle, niesmak w ustach (niezależny od pory dnia), posmak metaliczny, przy większym złogu, któremu częściej może towarzyszyć infekcja - zniekształcenie obrysu migdałka, jego powiększenie, zaczerwienienie, ból (nieraz promieniujący do ucha), napady kaszlu, trudności z przełykaniem. Najczęściej jednak kamień migdałkowy nie daje żadnych wyraźnych objawów lub jego jedyną manifestacją jest nieprzyjemny oddech. Kamienie migdałkowe a halitoza Charakterystyczną cechą części wspomnianych bakterii tzw. beztlenowców, a jednocześnie bolączką posiadacza kamienia migdałkowego jest to, iż bakterie rozkładając martwą materię, produkują charakterystyczny, nieprzyjemny zapach zgnilizny (za który odpowiadają związki siarki, siarkowodór). Cuchnący oddech, w terminologii medycznej zwany halitozą, często nie daje się łatwo zwalczyć gumą do żucia czy standardową higieną jamy ustnej. Co gorsza – raz ujawniony kamień migdałkowy, nawet poprawnie i dokładnie usunięty, ma tendencję do nawracania i odbudowywania się ponownie w ciągu od kilku dni do około miesiąca. Dzieje się tak, ponieważ przyczyna, jaką jest nieprawidłowa przestrzeń w obrębie migdałka, gdzie gromadzi się zastoina, nie została usunięta. Polecane dla Ciebie saszetki, afta, ból, grzybica, pleśniawki, trawienie, trądzik, stan zapalny, infekcja zł płyn, nieświeży oddech zł olejek, odchudzanie, odporność, trawienie zł olejek zł Diagnostyka kamieni migdałkowych Najczęściej o czopie migdałkowym jego posiadacz dowiaduje się przypadkowo – energicznie odkasłując go, odchrząkując bądź zauważając jego obecność podczas czyszczenia jamy ustnej. Rzadko duże, długo zalegające i przez to uwapnione kamienie, mogą uwidocznić się na zdjęciu rentgenowskim czy w tomografii komputerowej (sole wapnia pochłaniają promieniowanie, tworząc w rzucie migdałków cień). Czy kamienie migdałkowe są groźne? Na szczęście przypadłość ta zwykle nie jest groźna dla zdrowia i w większości przypadków, o ile nie powoduje przykrych dolegliwości, nie wymaga konsultacji z lekarzem. Sporadycznie zdarza się, iż pokaźnych rozmiarów kamienie, przyczyniać mogą się do przewlekłego zapalenia migdałków, a następnie dalszych powikłań. W takiej sytuacji należy skonsultować się z laryngologiem. Z czym można pomylić kamień migdałkowy? Podobnie może objawiać się np. angina ropna, powodowana przez paciorkowce. Chorują na nią z reguły dzieci i młodzież do 14. roku życia oraz osoby dojrzałe, po 45. roku życia. Wśród kryteriów rozpoznawania kamieni migdałkowych znajdziemy: gorączkę, brak kaszlu, powiększone szyjne węzły chłonne, białawą, gęstą treść na migdałkach i ich obrzęk. Dyskomfort i ból w obrębie migdałka może towarzyszyć także infekcji powodowanej przez gronkowiec złocisty i formowaniu się ropnia okołomigdałkowego. Problem ten dotyka zwłaszcza nastolatków i młodych dorosłych. Ból przeważnie jest silny, jednostronny, stopniowo narastający. Chory uskarża się na wysoką gorączkę z dreszczami, ból głowy i/lub ucha, problemy z otwarciem ust (szczękościsk) czy przełykaniem śliny. Wyraźny obrzęk obejmuje nie tylko zropiały, zaczerwieniony migdałek, ale także może objąć część twarzy lub szyi. Chory nierzadko ma zmieniony, „kluskowaty” głos. W razie jakichkolwiek wątpliwości lub występowania niepokojących objawów (gorączka, silny ból), bezzwłocznie należy udać się do lekarza pierwszego kontaktu. Leczenie kamieni migdałkowych Zasadniczo drobne i bezobjawowe kamienie migdałkowe nie wymagają leczenia. Silną motywacją do pozbycia się ich bywa jednak nieprzyjemny zapach, możliwość powiększania się wraz z upływem czasu i wywołania powikłań. Samodzielne usuwanie dobrze widocznych czopów jest proste – można posłużyć się do tego patyczkiem higienicznym, drewnianą szpatułką, pipetą lub specjalnym zestawem. Zestaw na kamienie migdałkowe na ogół zawiera zakrzywioną strzykawkę, za pomocą której pod ciśnieniem wody łatwo wypłukać mniejsze złogi, a także narzędzie zakończone gumową pętlą. Kiedy pętla znajdzie się nad zatkaną kryptą, wystarczy lekko docisnąć by dobrze ją opróżnić. Wiemy, jak usunąć kamienie migdałkowe, wiemy, czym można je usunąć. Wiemy także, iż jest to problem nawracający. Jak z nim walczyć długoterminowo? Przede wszystkim należy zadbać o staranne czyszczenie zębów rano i wieczorem (a najlepiej po każdym posiłku) poprzez ich szczotkowanie i nitkowanie przestrzeni międzyzębowych. Obszar, który w wielu przypadkach jest pomijany, to język. Jest to błąd – przy problemach z nieświeżym oddechem trzeba zwrócić na niego szczególną uwagę. Pomocny w zachowaniu właściwej higieny może być także irygator na kamienie migdałkowe. Jest to urządzenie, które poprzez strumień wody wypłukuje zalegającą treść krypt, a także innych trudno dostępnych miejsc w jamie ustnej. Kolejnym krokiem jest zmiana stylu życia. Duże znaczenie ma ograniczenie: picia alkoholu, palenia papierosów, spożywania cukrów prostych. Alkohol i substancje zawarte w dymie nikotynowym podrażniają błony śluzowe, a także powodują ich suchość. Finalnie doprowadza to do powstania gęstej i lepkiej śliny, która o wiele gorzej oczyszcza jamę ustną i gardło. Cukry proste (zwłaszcza w produktach oblepiających zęby, które dłużej pozostają w ustach, np. landrynki), sprzyjają natomiast gromadzeniu płytki nazębnej, próchnicy, chorobom dziąseł i przyzębia – odżywiają bakterie, których chcemy się pozbyć. Z tych samych względów należy ograniczyć popijanie słodkich napojów pomiędzy posiłkami. Domowe sposoby na kamienie migdałkowe stosowane systematycznie mogą także przyczynić się do tego, iż białe grudki przestaną nawracać. Zastosowanie mają tu przede wszystkim łatwe w samodzielnym przyrządzeniu płukanki do gardła, z solą kuchenną, szałwią czy wodą utlenioną. Jeśli chcemy natomiast posłużyć się gotowym roztworem, w ofercie aptek znajdziemy duży wybór płynów do płukania jamy ustnej. Warto zwrócić uwagę, aby produkt nie zawierał w składzie alkoholu, mogącego działać drażniąco, zwłaszcza przy regularnym używaniu. Pożądana jest natomiast obecność chlorheksydyny – środka działającego bakteriobójczo i bakteriostatycznie. Popularny stał się olejek z oregano na kamienie migdałkowe, jako naturalne remedium na stany zapalne, również w obrębie jamy ustnej. Ziołolecznictwo to od wieków uznana forma zarówno terapii jak i profilaktyki chorób. Niemniej trzeba przestrzec przed zbyt lekkomyślnym wykorzystywaniem naturalnych metod leczenia, mylnie postrzeganych jako całkowicie bezpieczne i pozbawione działań niepożądanych. W terapii czopów retencyjnych olejkiem z oregano stosować należy jedynie olejek przeznaczony do celów spożywczych, odpowiednio przeliczając jego stężenie. Zawiera on substancję zwaną karwakrolem, która stosowana w zbyt wysokim stężeniu może podrażnić błony śluzowe przewodu pokarmowego czy zaburzyć fizjologiczną florę jelitową – skutkiem mogą być bóle brzucha i biegunki. W stosowaniu doustnym zalecane stężenie to ok. 5–10%. Olejek o wyższym stężeniu można rozcieńczyć według zasady podobne rozpuszczać w podobnym – np. na łyżeczce oliwy z oliwek z dodatkiem soku pomidorowego. Kurację należy stosować maksymalnie 2–3 razy dziennie, nie dłużej niż przez tydzień, następnie, uważnie obserwując reakcje organizmu, w zależności od potrzeb. Przyjmując przewlekle leki, należy zawsze poinformować lekarza o chęci przyjmowania doustnego preparatu ziołowego. Zioła – podobnie jak leki – mogą wchodzić ze sobą we wzajemne interakcje i nasilać bądź osłabiać swoje działanie. Jeśli doraźne stosowane we własnym zakresie metody nie przynoszą rezultatów, a kamienie migdałkowe powiększają się, są przyczyną stanów zapalnych czy nasilających się dolegliwości, należy skonsultować się z laryngologiem i podjąć decyzję o leczeniu inwazyjnym: waporyzacji krypt laserem CO2 (kryptoliza), kriolizie krypt ciekłym azotem (wymrażanie), ablacji krypt za pomocą diatermii radiofalowej – zabiegi te, wykonywane w znieczuleniu miejscowym u dorosłych (ogólnym u dzieci), wykazują bardzo wysoką skuteczność w zapobieganiu nawrotom; chirurgicznym usunięciu migdałków podniebiennych, czyli tonsillektomii – stosowane obecnie dość rzadko; bywa jednak ostatecznością, jeśli struktura migdałka jest całkowicie zaburzona, a pozostawienie ich naraża pacjenta na przewlekłe stany zapalne, mogące skutkować bakteriemią i np. zapaleniem wsierdzia. Twoje sugestie Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym. Zgłoś uwagi Polecane artykuły Ból trzustki – objawy i przyczyny, jak boli trzustka? Trzustka jest narządem gruczołowym położonym w górnej części jamy brzusznej. Pełni ona w organizmie bardzo ważną funkcję – odpowiedzialna jest za produkcję soku trzustkowego, który ma w swym składzie enzymy regulujące procesy trawienne, jak również wytwarza ona insulinę i glukagon, czyli hormony wpływające na utrzymanie prawidłowego poziomu glukozy. Najczęstszą dolegliwością, którą odczuwamy przy zaburzonej pracy i chorobach trzustki, jest ból. Jakie zatem przyczyny mogą powodować ból trzustki? Pierwsza pomoc przy zawale Zawał mięśnia sercowego to martwica mięśnia sercowego spowodowana jego niedokrwieniem na skutek zamknięcia światła tętnicy wieńcowej doprowadzającej krew do serca. Do zawału mięśnia sercowego dochodzi najczęściej na skutek zamknięcia światła tętnicy wieńcowej przez blaszkę miażdżycową. Do zawału zdecydowanie częściej dochodzi u mężczyzn niż u kobiet, zwykle dotyka on osoby po 40 roku życia. Jak powstaje nowotwór? Nowotwory to jedna z najgroźniejszych znanych chorób, która jest niestety bardzo powszechna i współcześnie znajduje się w ścisłej czołówce przyczyn śmierci. Warto zadać sobie pytanie: w jaki sposób rozpoczyna się proces powstawania nowotworu i jakie czynniki na niego wpływają? Jakie objawy mogą sugerować obecność guza mózgu? Pierwotne nowotwory ośrodkowego układu nerwowego są u dorosłych przyczyną około 3% wszystkich zgonów na nowotwory złośliwe. Większość nowotworów ośrodkowego układu nerwowego jest umiejscowiona wewnątrzczaszkowo, a jedynie co dziesiąty nowotwór rozwija się w kanale kręgowym. Warto wiedzieć, jakie objawy wskazują na rozwijający się nowotwór. Zapomniane choroby zakaźne Obecnie na świecie zaczynają znowu pojawiać się choroby, o których świat już zaczynał zapominać. Ma to związek zarówno z tym, że bardzo dużo ludzi nie chce szczepić swoich dzieci, jak również z tym, że coraz więcej ludzi zwiedza odległe zakątki świata, nie stosując właściwej profilaktyki przed podróżami. O jakich chorobach mowa? Wysypka na brzuchu u dorosłego lub dziecka Każdy z nas nie jeden raz borykał się z problemem zmian skórnych, które lokalizowały się w różnych miejscach ciała. Czasami zmiany te były swędzące, czasami nie odczuwaliśmy natomiast żadnych związanych z nimi dolegliwości. Zdarzało się, że wykwity na skórze były płaskie, innym razem wyraźnie można było je wyczuć i miały one formę grudek lub krostek. Jedną z częstszych lokalizacji wysypki jest brzuch, co dotyczy zarówno ludzi dorosłych, jak i dzieci. Czerniak – objawy, diagnoza, profilaktyka. Najnowsze terapie w leczeniu czerniaka skóry Czerniak występuje rzadziej niż inne rodzaje nowotworów skóry, np. rak podstawnokomórkowy, ale jest bardziej podatny na wzrost i rozprzestrzenianie się. Jeśli uda się go wykryć we wczesnym stadium, rokowania dla pacjenta są bardzo pomyślne. Niestety problemem jest to, że pacjenci z podejrzanymi zmianami zbyt późno zgłaszają się do specjalisty. Jak rozpoznać czerniaka? Jakie są czynniki ryzyka? Paranoja indukowana (Folie a deux) – na czym polega zaburzenie psychiczne znane z filmu „Joker 2”? Wszystko wskazuje na to, że fabuła powstającego filmu „Joker 2" zbudowana zostanie wokół zaburzenia zwanego paranoją indukowaną (folie a deux). Znajomość objawów i charakterystyki tej przypadłości pozwala przewidzieć, o czym będzie opowiadała kontynuacja kinowego przeboju z 2019 roku.

kamienie migdałkowe u dzieci forum